Το πιο σημαντικό γεγονός για μία γυναίκα. Τόσο όμορφο, συγκινητικό αλλά παράλληλα και τόσο περίεργο. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να μας συμβεί!!! Είναι απίστευτο. Παρακάτω θα διαβάσετε την ιστορία μου , πως ένιωσα εγώ όταν βγήκε θετικό το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Έχω καθυστέρηση. Λες? Μπα δε νομίζω. Μωρέ ας πεταχτώ να πάρω ένα τεστ, τι έχω να χάσω.
Κάνω το τεστ και περιμένω με αγωνία. Λες και κόλλησαν τα λεπτά νιώθω, αχ άντε.
Μετά απο λίγο θετικό, θετικό , θετικό!!!!Δε το πιστεύω!!!Μετά απο 1,5 χρόνο προσπαθειών επιτέλους. Χαιδεύω τη κοιλιά μου και ας είμαστε ακόμα σποράκι. Αρχίζω και σκέφτομαι :να προσέχω, μη σηκώνω βάρη, να κάνω λίγο πιο προσεκτικά τις δουλειές μου και πολλά άλλα.
Ας πάω να κάνω και μια χοριακή μήπως και έβγαλε λάθος αποτέλεσμα το τεστ. Το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο και μου ανακοινώνουν τα ευχάριστα αποτελέσματα. ''Συγχαρητήρια, με το καλό. μπορείτε να έρθετε να πάρετε την απάντηση για να τη δει ο γυναικολόγος σας'.
Καλώ το γυναικολόγο μου και κλείνω ραντεβού, ανυπόμονη, δεν μπορώ να περιμένω. Το ανακοινώνω αμέσως στον άντρα μου και περιμένουμε με αγωνία το ραντεβού με το γιατρό.
Το πρώτο μας υπερηχογράφημα , ούτε που φαινόταν το σποράκι αλλά υπήρχε. Απο τη χαρά μου πάω να φύγω χωρίς το υπερηχογράφημα. Μου λέει ο γιατρός:'' Που πας καλέ? ξέχασες το παιδί σου'. 'Το παιδί σου', πόσο ωραία ακούστηκε.
Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και ευτυχώς ήσυχα, χωρίς προβλήματα, επιπλοκές κλπ. Το κομοδίνο μου είχε γίνει βιβλιοθήκη με σχετικά βιβλία και περιοδικά. Η κοιλίτσα μου φούσκωνε , να και οι πρώτες κλωτσιές. Τι όμορφο!!!! Κάθε μήνα ανυπομονούσα για το ραντεβού με το μωράκι μου , που θα το έβλεπα και ο γιατρός θα μου έλεγε ότι όλα πήγαιναν καλά. Πόσο αγωνία Θεέ μου.
Μάθαμε και το φύλο, το αγοράκι μου με ορθάνοιχτα τα ποδαράκια μου έδειχνε ότι έρχεται ο άντρας της ζωής μου!!!
Φτιάξαμε το παιδικό δωμάτιο, πήραμε ρουχαλάκια, ζιπουνάκια, πετσετούλες, τα έπιπλα του μωρού μας και όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ. Και τώρα τι? Περιμένουμε για τη μεγάλη συνάντηση.
9 μέρες πριν την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού σπάνε τα νερά. Στις 2 το βράδυ. Φυσικά κοιμόμασταν. Λέω του άντρα μου πάρε το γιατρό έσπασαν τα νερά. Με κοιτάει, κόλλησε. χαχαχα.
Τον καλώ εγώ τελικά. Πάμε στο μαιευτήριο, έρχεται ο γιατρός μου (στάθηκε δίπλα μου όλες τις στιγμές και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό) και στις 10 το πρωί αγκάλιασα τον άντρα της ζωής μου.
16 μήνες μαζί και κάθε μέρα που τον κοιτάω δε μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι είναι δικός μου. Απίστευτο πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.
Μεγαλώνει και γίνεται αντράκι. Θα είναι όμως πάντα το νινί μου
Με το καλό σε όλες τις εγκυούλες και στις ήδη μανούλες να μας ζήσουν τα πλασματάκια μας. Γερά και ευτυχισμένα να είναι στη ζωούλα τους.
Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες , σε όσες το επιθυμούν, να τους συμβεί πολύ σύντομα