Κάθε απογευμα πριν περιπου δεκα χρόνια (και λίγο παραπάνω) μαζευόμασταν σε πάρκα και πλατείες με τις παρέες μας , πολλές παρέες που πάντα γινόμασταν μία , ένα μεγάλο μπούγιο .Πώς ξεκίνησε η δική μου ιστορία ; Το μόνο που θυμάμαι είναι πως άκουσα ένα γέλιο,γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα.Με κοίταξε , μέσα στο βλέμμα του αντίκρισα για πρώτη φορά την κόλαση και τον παράδεισο μαζί .Είχαν περάσει λιγα δευτερόλεπτα και εκείνη την στιγμή παρατήρησα οτι μέσα στην αγκαλιά του είχε μια κοπέλα , ατόματα γύρισα και συνέχισα να μιλάω στην φίλη μου ,ενώ φυσικά το μυαλό μου ήταν ακόμα στην ματιά του.Τον συνάντησα μετά απο μερικές μέρες σε μια κοινή παρέα μας (φυσικά είχα μάθει ήδη οτι έχει χωρίσει) στην συνέχεια μας κάλεσε σπίτι του ,πηγαίνοντας εκεί ημουν σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει.Γίναμε ζευγάρι , οι μέρες περνούσαν τέλεια μαζί του και οι στιγμές που μου χάριζε ήταν μοναδικές, όλα ήταν υπέροχα μεχρι την στιγμή που τον γνώρισα στους γονείς μου, μου είπαν οτι έχει κατι πολύ αρνητικό κάτι που φυσικά έβλεπαν μόνο εκείνοι.Δέν ήταν Έλληνας, και εκεί φυσικά άρχισαν τα προβλήματα.Τά μεγαλύτερα προβλήματα για μένα άρχισαν λίγο αργότερα ,ενώ η σχέση μας άρχισε με πολύ πάθος ,έρωτα και όμορφες στιγμές η ζωή μου άλλαξε απότομα έχασα τους γονείς μου τους φίλους μου και πάνω απ΄όλα τον εαυτό μου.Άρχισε να γίνεται βίαιος , με χτυπούσε, με μείωνε ,με έκανε να πιστεύω πως ο,τι λέω είναι λάθος και φυσικά ο,τι έλεγε εκείνος ήταν σωστό , πάντα η σκέψη μου ηταν ένα 'εγώ φταίω'. Δέν ήξερε κανείς τι περνούσα. Τρία χρόνια βίωνα εξευτελισμό ψυχής ,καρδιάς και σώματος μόνη μου , μέχρι που κάποια μέρα χωρίς να ξέρω πώς βρήκα την δύναμη μίλησα στους γονείς μου .Ξαφνικά ένιωθα ελεύθερη είχα ξανά την οικογένεια μου και πάνω απ΄όλα ξανά τον εαυτό μου. Τίς επόμενες μέρες άρχισα να βρίσκομαι ξανά με φίλους και φίλες που είχα χαθεί και τους ευχαριστώ που και πάλι ήταν εκέί για μένα.Γυρνόντας ένα βράδυ στο σπίτι μου με είδε στον δρόμο και χωρίς να τον δώ εγω, με ακολούθησε, βγήκε μπροστά μου ένα στενό πάνω απο το σπίτι μου ,τον είδα , πάγωσα,έρχόταν με γρήγορο βήμα προς το μέρος μου, η αντίδραση μου ήταν να γράψω τον αριθμό της μητέρας μου στο κινητό και να καλέσω ,όλα έγιναν πολύ γρήγορα ,δέν θυμάμαι σχεδόν τίποτα , ξύπνησα στο νοσοκομείο μετά απο 2 ημέρες. Δίπλα μου ήταν οι γονείς μου ,δέν ρώτησα ποτέ να μάθω τι έγινε.Λίγες μέρες μετά, και αφού βγήκα απο το νοσοκομείο με κάλεσαν απο την αστυνομία για κατάθεση ,δέν ήθελα να πάω με τίποτα, αλλα και να πήγαινα να τους πώ τι;δέν θυμόμουν και πολλά.Η επόμενη συνάντηση μαζί του ήταν δύο χρόνια μετά στο δικαστήριο, όταν τον είδα με πέρασε ένα ρεύμα και όλα γύρω μαύρισαν ,η αλήθεια είναι οτι ακόμα δέν ξέρω τον λόγο που ένιωσα έτσι.Μετά απ΄όλα αυτά που πέρασα και μετά απο τόσα χρόνια το μόνο που έχω καταφέρει είναι να τιμωρώ τον εαυτό μου χωρίς να αφήνω κανέναν να με αγαπήσει ... Η αγάπη ξερετε είναι δύσκολη.. Αα ναί δέν σας το είπα.. Τον αγάπησα πολύ..
Υ.Γ Αυτήν την ιστορία την έστειλα πιό πολύ για ενημέρωση και προφύλαξη για τα κορίτσια που βρίσκονται στην εφηβεία, παρόλα αυτά αποτελεί ταυτόχρονα την δική μου ιστορία αγάπης . Σ.Τ